Tent blijft in de verpakking (3 en 4 mei, 150 km)

We vervolgen na een studentikoos ontbijt onze weg via Dendermonde en Lebbeke naar Aalst. Het orakel Mio sprak weer eens verkeerd en dus kilometers omgereden langs drukke wegen en vervallen fabrieksterreinen uit begin 1900. Na Aalst gaat de Mio beter haar best doen en wordt het landschap ook mooier. We fietsen langs de Dender, een meanderend lief stroompje. Het weer slaat echter langzaam om van een flinterdunne miezer naar harde druppels die een irritant tikkend geluid maken als ze in aanraking komen met mijn fietshelm. De regenkleding en hoezen om mijn schoenen doen haar dienst. Bij Geraardsbergen zoeken we opnieuw een veilig heenkomen bij een jeugdherberg. Even m'n inmiddels stinkende fietskleren gewassen en vervolgens gaan eten in het restaurant van een lokaal vakantiepark. Heerlijk geslapen op een soort zolderzaal zonder verdere gasten. Toilet alleen ver lopen en dat is met mijn plasfrequentie toch snel weer een halve marathon.
Ontbeten met Yvonne, een fitte vrouw van 65, net gepensioneerd en op een elektrische fiets onderweg naar de bestemming die wij ook voor ogen hebben. Na Geraardsbergen schieten we met wind tegen de Vlaamse Ardennen in. Een eerste proefje voor onze nog blanke kuiten. Rond 13 uur in Tournai om een aansnellende hongerklop voor te zijn. Daarna over het zoveelste jaagpad opnieuw langs vergane Belgische industriële glorie. Hier niet 1 Westergasfabriek maar wel 100! Net voor de Franse grens het laatste en eenzaamste café van België 'au pont Cailloux' met een bezoek vereerd. Geholpen door een aardige oude dame met roze vest en Zeeman-pruik. De vriendelijkheid van de Belgen werd opnieuw aan mij bevestigd: alle stamgasten die na ons binnen kwamen schudden ons, voordat zij een vette pils bestelden, de hand. Uiteindelijk aangekomen in Rumegies waar we nu in een chambres d'hotes zitten. De weersvoorspellingen zijn slecht en wij hebben bepaald dat de tent nog even in haar vertrouwde verpakking mag blijven.