Contrasten (13-14-15-16 mei, 385 km)

In Charroux slaap ik in een schitterend pelgrimshuis uit de 15e eeuw. Ik slaap in een kamertje op de begane grond. De vloerdelen op de eerste etage zijn door de eeuwen zo kromgetrokken dat er 's nachts streepjes licht mijn kamer binnendringen. De etappe na Charroux is zwaar: veel klimmen en de wind laat me opnieuw niet met rust. Af en toe scheert een buizerd voor me langs en fladderen vlinders een stukje met me mee. Koeien staren me verschrikt aan alsof ik een buitenaards wezen ben. In Coulgens pakken we om 13 uur onze lunchpauze. Net op tijd want ik moet nodig naar de toilet. Naast de Marie ontdek ik een openbaar toilet. Met tegenzin besluit ik mijn afval daar te deponeren. Ik open de deur en zie tot mijn schrik de bekende bak waar iedere Nederlandse vakantieganger van gruwt. Ik heb geen keus want hij ziet inmiddels het zeemleren doekje al. Ik ga op de voetverhogingen staan, trek met fietsbroek naar beneden, buig mijn knieën licht en steun met mijn rechterhand tegen de witte achtermuur en focus vervolgens op het 10 centimeter brede gat. Behaal daarbij een goede score en nadat de billen schoongepoetst waren kon ik het hele zaakje met behulp van een spoelbakhendel nog verder de grond in sturen. Terwijl de broek zich nog op kniehoogte bevond trok ik de hendel met iets te veel enthousiasme naar beneden. Het water kwam met zoveel kracht uit de lager gelegen pijp dat het door de voetverhogingen omhoog werd gestuwd recht in de op kniehoogte hangende broek. Tot ver in de middag heb ik in een nat en vreemd ruikend zeempje moeten fietsen. In Ronsenac besluiten we te eten en te zoeken naar een overnachtingsplek. Het dorpscafé werd uitgebaat door een Engels stel die de verplicht te volgen AA-cursus in hun thuisland waren ontvlucht. Dit café had alles wat je niet wilt tegenkomen in Frankrijk: Amstel bier, een dartbord en een Engelse menukaart met fish&chips. Ik bestelde een hamburger. Na 10 minuten werd deze uitgeserveerd. Helaas moest ik constateren dat 'bien cuit' voor de vrouw iets anders betekende dan voor mij. Op mijn bord lag de smerigste en meest zwarte hamburger ooit. Ik had honger en sprak met mijn smaakpapillen af om rustig te blijven. Overnachten deed ik die avond in een kunstenaarscaravan. U zegt? Dit oude beestje deed dienst als atelier voor de vrouw des huizes. Tussen de kunstwerken op een bankje van nauwelijks 40 cm breed viel ik tevreden in slaap. De volgende dag alweer vroeg op de fiets. De zon is er gelukkig en verwarmt langzaam mijn spieren. Soms lijkt het alsof mijn benen losgekoppeld zijn van mijn lichaam en geheel zelfstandig naar mijn doel fietsen. We rijden de Dordogne binnen. Grote platanen staan als wachters opgesteld zodra we dorpen inrijden. Ook hier overheerst stilte en leegheid. Het landschap is in de afgelopen dagen rigoureus veranderd: tarwe staat hier ruim een meter hoger in vergelijking met het Noorden en het koolzaad is hier al uitgebloeid. Zon maakt plaats voor regen en als we met onze regenhoezen om onze schoenen door de bossen fietsen lijken we net 4 moderne Hobbits die door het land van Mordor trekken. Honderduizend wijnstokken fiets ik voorbij voordat we in St. Emilion een hapje eten. Vervolgens door naar ons nieuwe overnachtingsadres in Branne. We worden door  Dominique opgehaald bij de kerk. Als hij uit zijn verweerde Citroen stapt zie ik een klein pezig mannetje met gaten in shirt en broek. Hij begroet ons op vriendelijke wijze in gebrekkig slissend Engels. Achter de eenvoudige gevel van zijn huis betreed ik een van de mooiste plekken waar ik ooit heb geslapen. Alles ingericht met een verfijnd gevoel voor vorm en stijl en met een weergaloos uitzicht. 's Avonds met z'n allen voor het immens grote haardvuur gezeten en ademloos geluisterd naar de wijnkenner Dominique. De volgende dag betreden we Les Landes, een Mikado van saaie rechte wegen. Vroeg in de middag aangekomen in Moustey waar we overnachten in een prachtig bijgebouw van een manege. De volgende dag met wind in de rug hard (gem 21,7 km p/u) naar Dax gefietst. Aan de namen van dorpen (Gourebera) merk ik dat de Spaanse grens niet ver meer is. Ook de mensen kleuren langzaam van licht naar donker. Twaalf dagen door Frankrijk van noord naar zuid, twaalf dagen vol contrasten. Fantastisch!