Samen alleen onderweg (10-11-12 mei, 314 km)

Het peloton wordt wakker, ontbijt en stapt op de fiets. Onze gebeden zijn verhoord: na de ochtenddauw breekt langzaam onze grootste vriend de zon door en is de wind thuis gebleven. Eindelijk trappen we zonder verlies van energie aan lastige weersinvloeden lekker door. Rond 13 uur landen we op een idyllisch plekje voor een korte lunch. Na korte tijd zie ik een blauwe kinderwagen niet ver van de lunchplek staan met daarnaast een miezerig ogend mannetje zich buigend over een kinderwagen, naar later bleek van het beroemde model 'Landau'. Nieuwsgierig geworden stapte ik op de man af. Danny zag eruit als een overjarige padvinder die moeilijk los kon komen van zijn mooiste jeugdjaren: stoere Meindl schoenen, rode sokken en een kekke hoed. Alleen aan zijn verwaarloosd gebit en zwaar overhangende oogleden kon je zien dat die jaren al ver achter hem lagen. Danny was op 8 april vertrokken uit London om op 69-jarige leeftijd, samen met zijn 'Landau', naar Santiago de Compostela te wandelen. In de 'Landau' lag, naast zijn dagelijkse benodigdheden, ook een pop zonder ogen die doelloos naar de blauwe hemel keek. Typical British, zullen we maar zeggen. In de middag afscheid genomen van Corry en Henk uit Spakenburg en tandje erbij gezet richting Vouvray voor een overnachting in een werkelijk fenomenale gites: Le Clos Mariotte. Winny, noteer deze maar voor een nog door ons te bedenken jubileum. 's Middags komen we op een terrasje voor de laatste keer Han tegen. Al vanaf dag twee kruisen onze paden elkaar echt iedere dag. Han komt uit Ter Apel en Is gezegend met een onbevangen recht-voor-z'n-raap humor. Ik heb de grootste lol met hem, waarschijnlijk omdat we in dat opzicht twee handen op een buik zijn. Hij noemt mij de entertainer en ik hem het het orakel van Ter Apel. Met zijn grijs krullend haar en een studentikoos brilletje straalt hij een ongekende vrolijkheid uit. Hij is een solist pur sang en slaapt overnacht op campings, weer of geen weer. Voor mij is hij het toonbeeld van de ware fietsavonturier. In Tours pakt hij de trein naar huis, want hij fietst alleen het eerste deel van deze pelgrimsroute. Ik zal hem niet snel vergeten. Op 11 mei begint de dag met een bijzonder moment: Winny feliciteren met haar verjaardag. Vreemd gevoel haar niet vast te kunnen houden. Onderweg naar onze volgende bestemming zie ik de eerste platanen en ruik ik bij doorkomst in de verschillende dorpen de geur van bloeiende Bougainvilles: Zuid Frankrijk is coming. Ik laat me vaak afzakken uit de groep: heerlijk om alleen door dit mooie landschap te rijden, nieuwe ideeën toe te laten en 'oude' rommel op te ruimen. In Dange-Saint-Romain nemen we afscheid van Yvonne. Baalmomentje, want ik vond haar een super peregrino en verlies in haar iemand die me als een gangmaker heerlijk uit de wind kon houden. 's Avonds aangekomen op camping in Chatelleraut voor de première met de tent. Top geslapen ondanks TGV-treinen die om het kwartier voorbij kwamen. Op 12 mei hebben we een eerste koffiestop in Poitiers. Met de fiets in de hand lopen we steil omhoog naar de oude binnenstad en passeren een soort muziekwijk. Uit een van de ramen klinkt een dwarsfluit. Ik sta stil, maak een video-opname en direct maakt zich een relaxed gevoel van me meester. Een muzikale oase in een hectische stad. Kijk en luister er maar eens naar. Deze reis had ik nooit alleen gemaakt. Vanaf het eerste idee was het voor mij duidelijk dat ik alleen samen met Dick deze tocht kon ondernemen: samen beleven, ondergaan en ervaren. Inmiddels zijn we goed op weg en moet ik dat uitgangspunt bijstellen: we zijn samen, alleen onderweg. Misschien is dat nog wel mooier.